Bij leven hoort…

Pff.. ik heb een van de moeilijkste momenten meegemaakt. We hebben afscheid moeten nemen van een van onze honden.

Helaas bleek ze heel erg ziek te zijn. Het ene moment was ze nog lekker op vakantie, het volgende moment moet je binnen 24 uur afscheid nemen. Dit wens ik echt niemand toe.

12 jaar en een beetje geleden begon haar leven, in mijn handen kwam ze ter wereld. Het eerste nest honden dat ik geboren heb zien worden. Ze was een meisje met een gebruiksaanwijzing. Een gevoelig meisje, gevormd door de gebeurtenissen die ze heeft mee gemaakt. In het begin hadden we moeite om elkaar te begrijpen. De band werd in de jaren wel sterker.

Ze was een bijzonder meisje. Ondanks haar leeftijd is het altijd een ´meisje´ voor mij gebleven. Op het moment dat je haar vertrouwen won deed ze alles voor je met grote passie. Ze had altijd veel felheid in haar trainingen zitten. Als je iets vroeg dan kreeg je de oefening vol overgave. Een poot zwaaide ze met volle kracht naar je toe en een ´kus´ drukte ze bijna door je wang heen. Zelf op het laatste moment nog, tijdens de laatste wandeling ging ze voor de volle 100% voor de bal.

Nu 2 weken later ben je weer ´thuis´. Het besef begint langzaam te komen. Stukje bij beetje begint het in te dalen dat je nooit meer je felle kusjes kan geven, nooit meer als een raket gaat liggen, nooit meer mijn been even aantikt als je iets spannend vindt buiten en nooit meer mij vrolijk komt begroeten als ik weer thuis kom.

Ik zal je missen bijzonder meisje.