Wij zijn gewend om een bepaald rondje te wandelen en hebben vaak een doel voor ogen. Maar laat je je eens leiden door wat er in je omgeving gebeurt en wat je hond aan geeft.
Zo was ik aan het wandelen met een jonge hond en zag kinderen op een veldje voetballen. Ik heb het veldje genaderd op grote afstand met in mijn achterhoofd dat de hond kinderen soms lastig vindt. Daar heb ik hem ook laten kijken. Hij zette zelf de lijn strak en ik ben door mijn hurken gegaan en ik heb gewacht. Hij stond zo stil dat ik de lijn wat kon laten vieren (spanning van de lijn kon halen).
Daarna heb ik gewacht tot de hond iets ging doen. Dit heeft zo’n 5 minuten geduurd. Ineens kwam hij met een speurt naar mij toe rennen, zo hard tegen mij aan dat ik bijna omviel. Vanuit de veilige positie tussen mijn benen bleef hij kijken naar de jongens die aan het voetballen waren. Na weer een paar minuutjes ging hij de grond links van mij besnuffelen. Ik dacht dat hij klaar was met de kinderen te bekijken, maar nee. Hij kwam weer naar mij toe en vanuit de veilige plek tegen mij aan stond hij weer rustig te kijken. Even later ging hij de grond rechts van mij besnuffelen.
Ondertussen had ik besloten dat ik het wel genoeg vond. Ik stapte een paar stappen naar achter, zonder de lijn strak te zetten. Dat is het teken dat ik weg wil, maar de hond mag zelf bepalen of hij mee gaat. Nadat hij uit gesnuffeld was, koos hij voor mij. Hoe rustig en ontspannen we het veld naderde, hoe opgewonden, alert en springerig we het veld af gingen. We hebben denk ik zo’n 15 minuten op dezelfde plek gestaan, hij was moe van alle indrukken. Ook al was dit maar een rondje van een paar honderd meter. Het was tijd om weer naar huis te gaan. De rest van de middag heeft hij lekker liggen slapen.